สปอยล์ Twenty Five, Twenty One ตอนที่ 7

คิมมินแชอยากเลิกเต้นบัลเลต์เพราะคิดว่าตนเองไม่มีการพัฒนา ฮีโดจึงสอนลูกเหมือนกับที่พ่อเคยสอนเธอว่าความสามารถของคนเราไม่ได้พัฒนาขึ้นแบบเนินเขาแต่จะพัฒนาตามแบบขั้นบันไดซึ่งเมื่อถึงขั้นสูงสุดแล้วก็จะมีการพัฒนาที่ยิ่งใหญ่รออยู่ แต่คนเรามักจะไม่รู้ตัวเพราะคิดว่าตัวเองยังอยู่ที่เดิม ฮีโดอยากให้คิมมินแชลองถามตัวเองอีกครั้งว่าสนุกกับการเต้นบัลเลต์หรือสนุกกับการได้รับคำชม

ฮีโดหัดฟันดาบครั้งแรกเมื่อตอนอยู่กับพ่อที่ฝรั่งเศสและได้เหรียญทองเป็นครั้งแรก เธอสัญญากับพ่อที่กำลังป่วยหนักว่าจะคว้าเหรียญทองให้ได้อีก ต่อมาไม่นานพ่อของเธอก็เสียชีวิต

อลัน สมิธ เป็นกรรมการในการตัดสินกีฬาฟันดาบรอบชิงชนะเลิศระหว่างโกยูริมและนาฮีโด ฮีโดเป็นฝ่ายชนะและได้เป็นแชมป์เหรียญทอง โกยูริมไม่พอใจและโต้แย้งว่ากรรมการตัดสินผิดพลาดเพราะเธอเป็นฝ่ายที่ว่องไวกว่า ระหว่างการแถลงข่าวฮีโดได้รับความกดดันที่ถูกนักข่าวรุมสัมภาษณ์ว่าเธอติดสินบนกรรมการและแย่งเหรียญทองมาจากยูริม ฮีโดถอดเหรียญทองวางไว้ที่โต๊ะแถลงข่าวก่อนที่จะลุกออกไปทันที

ฮีโดยังไม่กลับหมู่บ้านนักกีฬาพร้อมกับคนอื่นและเดินเรื่อยเปื่อยใช้ความคิดไปตามลำพัง เธอแวะซื้อยาคลายเครียดและลืมโทรศัพท์ไว้ที่ร้าน อีจินตามไปและคืนโทรศัพท์ให้เธอ เขาขอให้เธอหยุดก่อเรื่องเพราะตอนนี้ทุกสำนักข่าวกำลังพาดหัวข่าวเรื่องของเธอ อีจินไปหาอลันเพื่อขอร้องให้เขายืนยันอีกครั้งว่าการตัดสินเป็นไปอย่างยุติธรรม

ยูริมและฮีโดทะเลาะกันในงานแถลงข่าว พวกเขาจึงถูกลงโทษโดยการไล่ออกจากหมู่บ้านนักกีฬาชั่วคราว มุนจีอุงซื้อช้อคโกเลตรูปเหรียญทองให้ยูริมและบอกว่าเป็นเหรียญของความสวยและน่ารักที่เธอมีมาตั้งแต่เกิด ฮีโดนั่งรถไฟกลับแต่เธอเปลี่ยนใจไม่กลับบ้านและแวะกินอาหารที่ร้านแห่งหนึ่ง เธอเห็นข่าวที่แพคอีจินสัมภาษณ์อลันซึ่งยืนยันว่าเป็นการตัดสินที่ยุติธรรมและไม่ผิดพลาด

จากนั้นฮีโดก็ไปนอนที่ห้องลับของซึงวานที่ห้องเก็บของของโรงเรียน ลุงยามล็อคกุญแจจากด้านนอกโดยไม่รู้ว่าฮีโดอยู่ในห้องนั้น ฮีโดโทรขอความช่วยเหลือจากอีจิน ระหว่างที่รออีจินอยู่นั้น ฮีโดเหลือบไปเห็นข้อความที่เก้าอี้ตัวหนึ่งซึ่งอีจินเคยเขียนไว้ว่าเขารักดาอึนและเสียงในเทปที่ฮีโดกำลังเปิดฟังอยู่ก็คือเสียงของดาอึนที่บอกว่าเธอก็รักอีจินเช่นกัน ขณะที่อีจินและเพื่อนๆเปิดประตูเข้ามาพอดี