สปอยล์ It’s Okay to Not Be Okay ตอนที่ 11

พัคอ๊กนันเดินดูภายในบ้านของมุนยองและไปหยุดที่ห้องหนังสือ เธอกำลังจะหยิบช่อดอกไม้แห้งของคังแททิ้ง แต่มุนยองห้ามไม่ให้แตะต้องของของเธอ อ๊กนันหยิบปากกาของมุนยองขึ้นมาลูบไล้และเล่าว่า โกแดฮวานเรียกเธอว่าปีศาจและทำร้ายเธอจนเกือบตาย เขายังพูดอีกว่าต้องฆ่าปีศาจให้ตายรวมถึงตอนนั้นน่าจะฆ่าลูกสาวให้ตายไปด้วย เธอจึงมาปลอบใจมุนยองและอวยพรวันเกิด เพราะคิดว่ามุนยองคงจะเหงา อ๊กนันบอกว่าเธอเป็นแฟนคลับของนักเขียนโดฮีแจ แม่ของมุนยอง และยังคงลูบไล้ปากกาอยู่อย่างนั้น จนกระทั่งมุนยองเข้าไปแย่ง แต่เธอไม่ยอมปล่อยและพูดว่า มุนยองก็เหมือนกับเธอ ที่ไม่ชอบให้ใครมาแตะต้องของ มุนยองกุมปากกาด้ามนั้น และเมื่อพัคอ๊กนันดึงกลับ ทำให้บาดมือมุนยองจนเลือดออก

คังแทมาถึงและเห็นรอยเลือด จึงรีบวิ่งเข้าไปหามุนยองและกอดเธอไว้ เมื่อเห็นบาดแผลที่มือ เธอจึงบอกว่าเป็นฝีมือของพัคอ๊กนัน แต่ว่าตอนนี้เธอไปแล้ว คังแทหุนหันจะรีบไปตามหา แต่มุนยองกลับตัดพ้อว่าเขามาตามหาคนไข้ ไม่ใช่เพราะคิดถึงเธอ และเธอก็คงสำคัญเป็นอันดับสามรองจากพี่ซังแทและคนไข้

มุนยองน้อยใจและเดินกลับเข้าห้อง คังแทตามมาทำแผลที่มือให้เธอ แต่มุนยองบอกว่าเธอไม่เจ็บแผลเท่ากับคำพูดเสือกไสไล่ส่งที่เขาพูดกับเธอเมื่อวันก่อน มุนยองใส่อารมณ์และต่อว่าที่เขาไม่ให้ความสำคัญในวันเกิดของเธอ คังแทขอให้เธอนับหนึ่งถึงสามเพื่อควบคุมสติ ขณะที่มุนยองนับอยู่นั้น คังแทก็นับอยู่ในใจเช่นกัน และเมื่อทั้งสองคนนับถึงสามพร้อมกันแล้ว พวกเขาก็จูบกันอย่างดูดดื่ม จากนั้นคังแทก็อวยพรวันเกิดและบอกมุนยองว่า เขาคิดถึงเธอ มุนยองเขินอายจนหน้าแดง ส่วนคังแทบอกเธอว่าเขาเป็นไข้

ผอ.บอกเจ้าหน้าที่ว่าพัคอ๊กนันไปหามุนยอง แต่กลับออกมาแล้ว และสั่งให้คอยตรวจตราเผื่อว่า พัคอ๊กนันจะกลับมาตอนเช้ามืด

แจซูเอาตุ๊กตามังแทมาคืนพี่ซังแท จึงรู้ว่ามังแทเป็นน้องคนเล็ก แจซูจึงขอเป็นพี่น้องด้วย แต่พี่ซังแทไม่ยอม โดยบอกว่าแจซูเป็นคนอื่นและไม่มีชื่ออยู่ในทะเบียนบ้าน และคืนนี้คังแทไม่กลับเพราะต้องตามหาคนไข้

ขณะที่มุนยองเช็ดตัวให้คังแท เธอถามถึงเรื่องที่พัคอ๊กนันถูกโกแดฮวานทำร้าย คังแทบอกเพียงว่าเป็นเรื่องปกติของคนไข้ และดึงเธอเข้ามานอนในอ้อมแขน เขาบอกว่ารู้สึกดีที่ป่วยและมีคนดูแลอยู่ข้างๆ มุนยองและคังแทนอนกอดกันอยู่อย่างนั้นจนหลับไป

นัมจูรีให้เงินประธานอีเพื่อไปทำความสะอาดรถที่เธออ้วกใส่เมื่อวันก่อน เขารับไว้และบอกว่าจะใช้เงินจำนวนนี้เพื่อไปกินข้าวกับเธอ

มุนยองตื่นขึ้นมาไม่เห็นคังแท จึงนึกว่าเขากลับไปแล้ว เมื่อคังแทเดินเข้ามา เธอจึงถามถึงอาการไข้ เขาบอกว่าไข้ลดลงแล้ว เธอจึงกระเซ้าว่าคงเป็นไข้การเมือง แต่คังแทบอกว่าเป็นไข้ใจ
คังแทเล่าให้มุนยองฟังว่าพี่ซังแทมีแผลในใจ เพราะเขาเป็นพยานคนเดียวที่เห็นแม่ถูกฆ่าตาย และฆาตกรติดเข็มกลัดผีเสื้อ เธอบอกว่าหากเขาไปบอกคนอื่น เธอจะมาฆ่าเขาด้วย จากนั้นมาทำให้พี่ซังแทกลัวผีเสื้อและพวกเขาต้องย้ายบ้านไปเรื่อยๆ เพราะเมื่อถึงฤดูใบไม้ผลิที่มีผีเสื้อโบยบิน พี่ซังแทก็จะฝันถึงคืนที่แม่ถูกฆ่า คังแทบอกมุนยองว่าเขาจำเป็นต้องอยู่เคียงข้างพี่ชาย ในขณะที่เขาก็ต้องการเธอเช่นกัน และขอให้เธออยู่เคียงข้างเขาก็พอ มุนยองตอบรับพร้อมรอยยิ้มบนใบหน้า

คังแทขับรถไปทำงานด้วยความสุข และโทรบอกพี่ซังแทว่าเย็นนี้จะรับไปกินข้าว หัวหน้าพยาบาลสั่งให้จูรีเก็บเตียงของพัคอ๊กนัน และนำของใช้ไปให้ตำรวจ เพราะต้องรับคนไข้ที่รอแอดมิต จูรีแย้งว่าเผื่อพัคอ๊กนันกลับมา แต่หัวหน้าพยาบาลพูดเป็นนัยว่า ตอนนี้พัคอ๊กนันมาไม่ได้แล้ว จูรีจึงแจ้งคังแทให้จัดการเก็บของ คนไข้ยูซอนแฮช่วยคังแทเก็บของของพัคอ๊กนัน และชมว่าเขายิ้มสวยขึ้นกว่าเดิม

คนไข้คันพิลองบอก ผอ.ว่า ยูซอนแฮเล่าให้เขาฟังว่าพัคอ๊กนันเคยเป็นนักแสดงที่ไร้ชื่อเสียงและเคยทำศัลยกรรมมาหลายครั้งแล้ว และช่วงหลังๆพัคอ๊กนันทำตัวแปลกๆและชอบซ้อมการแสดง ส่องกระจกและยิ้มแบบสยองๆ พอตกกลางคืนก็บ่นพึมพำ เพราะคงนึกว่าตัวเองยังเป็นนักแสดงอยู่ ผอ. แปลกใจที่รู้ว่าพัคอ๊กนัน ซ้อมการแสดง

คังแทเก็บของของพัคอ๊กนันใส่กล่อง และหยิบนิยาย “การสังหารของแม่มดตะวันตก” มาเปิดดู จึงเห็นกระดาษโน๊ตเล็กๆในนั้นสามสี่ใบ ซึ่งถูกเขียนและขีดฆ่า เขานำกระดาษโน้ตเหล่านั้นมาส่องดูที่แดดเพื่อเปรียบเทียบอะไรบางอย่าง

มุนยองนึกถึงภาพที่เธอและคังแทจูบกัน และดีใจที่เมื่อคืนเธออดทนได้ มุนยองหยิบภาพรถบ้านมาดูและคิดอะไรบางอย่าง

ผอ.แปลกใจที่พัคอ๊กนันหนีออกจากโรงพยาบาลเพื่อไปอวยพรวันเกิดมุนยองเท่านั้น คังแทหวังว่าจะไม่เกิดเรื่องอะไรอีก เขาตัดสินใจเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นกับแม่และพี่ซังแทให้ ผอ.ฟัง ผอ.จึงบอกว่าพอจะเข้าใจได้บ้างว่าทำไมซังแทจึงไม่ยอมวาดรูปผีเสื้อที่ผนังบันได แต่ไม่เข้าใจว่าคังแทมาบอกเขาทำไม คังแทตอบว่าเพื่อต้องการให้พี่เอาชนะบาดแผลในใจและต้องเผชิญหน้ากับมันอย่างที่ ผอ.เคยบอก เขาจึงขอให้ ผอ.ช่วย

มุนยองสั่งพิซซ่าที่ร้านแจซูจำนวนหลายกล่อง ระหว่างที่รอ เธอพยายามโน้มน้าวพี่ซังแทให้กลับไปอยู่กับเธอเพื่อทำงาน และหยิบรูปรถบ้านพร้อมเล่านิทานเรื่องใหม่ที่จะเขียนให้เขาฟัง แต่พี่ซังแทไม่สนใจฟังเพราะกำลังมองเด็กที่กำลังเล่นของเล่น พี่ซังแทขอยกเลิกสัญญาจ้างงานกับมุนยอง แต่เธอบอกว่าการยกเลิกฝ่ายเดียวต้องจ่ายค่าปรับหกเท่า จึงให้เขาเลือกว่าจะยอมกลับไปหรือจะเสียค่าปรับให้เธอ แจซูโทรไปหาคังแทและชมมุนยองให้เขาฟัง จากนั้นเขาถามคังแทว่าเขาเป็นลำดับที่เท่าไรสำหรับคังแท คังแทตอบว่าลำดับที่สาม จากนั้นก็วางสาย

มุนยองหิ้วพิซซ่าไปหาคังแทและเล่าเรื่องพี่ซังแทให้เขาฟัง โดยบอกว่าเธอพยายามโน้มน้าวแล้ว แต่คังแทบอกว่าเธอไม่ใช้การโน้มน้าวแต่เป็นการขู่ เขาจึงบอกว่าแจซูใช้เวลาเป็นสิบปีกว่าจะซี้กับพี่ซังแทได้ คังแทบอกว่าพี่ซังแทเหลือเขาเพียงคนเดียวที่เป็นครอบครัว จึงแนะนำมุนยองว่า เธอต้องทำตัวให้พี่ซังแทไว้ใจ และเชื่อว่าเธอไม่ได้มาแย่งเขาไปจากพี่ซังแท แต่จะเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งและอยู่กับเขาด้วยอีกคน ก่อนกลับมุนยองรับปากคังแทว่าจะล็อกประตูบ้านตามที่เขาบอก คังแทจึงลูบหัวและชมว่าเธอเป็นเด็กดี

คังแทผ่านมาได้ยินพวกพยาบาลคุยกันว่า ตอนนี้เนื้องอกของโกแดฮวานลามไปที่สมองกลีบหน้าและยากต่อการผ่าตัด

จูรีเลิกงานเร็วกว่าปกติเพราะมีนัดกับประธานอี แม่ของเธอจึงทาปากให้ก่อนที่จะออกไป ประธานอีชมจูรีว่า ไม่ว่าจะแต่งหน้าหรือไม่ก็ตาม ถึงอย่างไรเธอก็สวยทุกวันอยู่แล้ว จูรีบอกเขาว่า ตอนนี้พ่อของมุนยองไม่สามารถรับการผ่าตัดเนื้องอกในสมองได้อีกแล้ว ประธานอีจึงรับปากว่าจะหาจังหวะคุยกับมุนยองเรื่องนี้

ซังแทเข้าตู้เสื้อผ้าและนับเงินในกล่องที่เก็บไว้เพื่อจะจ่ายค่าปรับให้มุนยอง คังแทชวนพี่คุยและถามถึงที่ร้าน พี่บอกว่าวันนี้ขายดีและนักเขียนโกมุนยองรวยมาก เพราะซื้อพิซซ่าไปหลายกล่อง คังแทเห็นพี่ดูการ์ตูนจึงถามว่าทำไมโกกิลดงด่าว่าตัวอื่นแต่ก็ยอมให้อยู่ด้วย พี่จึงตอบว่าเพราะเป็นผู้ใหญ่ คังแทจึงถามว่าพี่ซังแทเป็นผู้ใหญ่หรือเปล่า เขาตอบว่าตัวเองอายุสามสิบห้า แม้ว่าจะหน้าเด็ก แต่ก็ไม่ใช่เด็กแล้ว คังแทจึงบอกพี่ว่าเป็นผู้ใหญ่แล้ว ก็รับคนอื่นมาเป็นครอบครัวด้วยได้เหมือนโกกิลดง

ยูซึงแจไปหามุนยองที่ปราสาทและบอกว่าคังแทขอให้เธอมาอยู่เป็นเพื่อน มุนยองจึงยิ้มต้อนรับเธอ ซึงแจบอกว่าจะมาช่วยทำงานด้วยเพราะรู้ว่ามุนยองมีแรงบันดาลใจที่จะเขียนงานเรื่องใหม่ มุนยองจึงถามความเห็นจากซึงแจว่าคิดอย่างไรที่พัคอ๊กนันเป็นแฟนคลับของแม่เธอ แต่กลับมาอวยพรวันเกิดให้เธอ ซึงแจบอกว่าไม่ใช่เรื่องแปลก เพราะแฟนคลับส่วนมากจะสนใจข้อมูลทุกอย่างรวมถึงคนในครอบครัวของคนที่ตนเองชื่นชอบด้วย

ซังแทถามค่าจ้างกับ ผอ.เมื่อภาพวาดของเขาใกล้จะเสร็จแล้ว และอยากรับเงินค่าจ้างในวันนั้นเลย แต่ ผอ.บอกว่าถ้าไม่วาดรูปผีเสื้อ จะถือว่างานไม่เสร็จและจะไม่จ่ายค่าจ้างให้ ซังแทจึงเก็บอุปกรณ์ทั้งหมดและไปนั่งบ่นอยู่ที่ข้างเล้าไก่

เขาบอกคังแทว่าจะไม่ยอมวาดรูปผีเสื้อเด็ดขาด คังแทจึงถามพี่เรื่อง “ลูกเป็ดขี้เหร่” พี่ตอบว่าลูกเป็ดตัวอื่นๆไม่ยอมคบลูกเป็ดขี้เหร่เพราะว่าแตกต่างจากตัวอื่น จึงถูกรังแก คังแทจึงเล่าต่อว่าลูกเป็ดรู้สึกโดดเดี่ยวจึงหนีออกจาบ้าน เขาถามพี่ว่าหากแม่เป็ดมอบความรักให้ลูกจนถึงที่สุด จะเป็นอย่างไร พี่ซังแทจึงตอบว่าลูกเป็ดก็จะไม่หนีไป ฉะนั้นหากผู้ใหญ่ช่วยดูแลอย่างดี ไม่ว่าจะเป็นเป็ดหรือหงส์ ก็จะสามารถอยู่บ้านหลังเดียวกันได้

เมื่อกลับถึงบ้าน คังแทจึงถามเหตุผลว่าทำไมถึงเลิกวาดรูป และไม่ยอมพบ ผอ. อีก พี่ซังแทจึงบอกว่า ผอ.เป็นนักต้มตุ๋น ขี้โกหก ผิดสัญญาและไม่จ่ายค่าวาดรูป คังแทต้องการคุยกับพี่และไม่ยอมให้เขาเข้าไปแอบในตู้ เมื่อถูกพี่ซังแทกัดแขน เขาจึงตีพี่บ้าง เมื่อโดนพี่ซังแทต่อว่า คังแทจึงระบายอารมณ์ออกมา ว่าเขาเป็นฝ่ายอดทนยอมให้พี่ทำร้ายมาตลอด พี่ซังแทไม่ยอมที่โดนน้องตะคอก พวกเขาจึงตีกัน

หลังจากนั้นคังแทบอกกับแจซูว่าเขารู้สึกโล่งที่ได้ตีกับพี่ซังแท แจซูจึงเปรยออกมาว่าเป็นเพราะอานุภาพของไวรัสโรคจิต ที่ทำให้คังแทเปลี่ยนไป คังแทอยากให้พี่เรียนรู้ที่จะอยู่กับคนอื่นบ้าง และเหตุผลที่เป็นโกมุนยองก็เพราะเธอคือคนที่โดดเดี่ยวที่สุดที่เขารู้จัก และเขาอยากจะเริ่มต้นจากเธอ ขณะที่นัมจูรีทำแผลให้พี่ซังแท เขาบอกว่าคังแทไม่ใช่น้องของเขาอีกแล้ว แต่เป็นคนอื่น เมื่อพี่ซังแทหลับแล้ว คังแทจึงนำพลาสเตอร์ปิดแผลให้พี่

มุนยองส่งข้อความหาคังแทบอกว่าเธอเบื่อและหิว จากนั้นคังแทจึงไปรับเธอออกมากินอาหาร เมื่อมุนยองเห็นรอยแผล เขาจึงบอกว่ามีเรื่องกับพี่ซังแท มุนยองจึงให้คังแทสารภาพกับพี่ไปเลยว่า เขาชอบเธอ แต่คังแทไม่รู้ว่า หากบอกพี่แบบนี้ ก็ไม่รู้ว่าพี่จะว่าอย่างไร มุนยองอยากรู้ว่าเมื่อไรเขาจะเลิกสนใจพี่และหันมาเห็นแก่ตัวบ้าง และอยากให้เขาทำตามความฝันซึ่งคังแทบอกว่าทำสำเร็จไปแล้วสองในสามอย่างคือได้ไปเที่ยวแบบที่ไม่ใช่การย้ายบ้าน และได้ตีกับพี่ มุนยองอยากช่วยให้คังแททำฝันที่สามให้สำเร็จ แต่เขาบอกว่ามันสายไปแล้ว นั่นก็คือการใส่ชุดนักเรียนและได้ไปโรงเรียน

คังแทฝันว่าตัวเองเป็นเด็กมัธยม และปิ๊งสาวซึ่งก็คือมุนยองในชุดนักเรียน ขณะที่เดินตามตื๊อเธอ พี่ซังแทก็วิ่งมาขัดจังหวะ จากนั้นพี่ก็ตะโกนเรียกมุนยอง เมื่อเธอเดินกลับมา ยังไม่ทันที่คังแทจะแนะนำตัวเอง มุนยองก็พูดขึ้นมาก่อนว่าเธอเคยเห็นเขาแล้วที่โรงเรียน คังแทนอนยิ้มและละเมอออกมาว่าชอบเธอมาก ซังแทลุกขึ้นมาดูโปสเตอร์รูปใบหน้าของคนแต่ละอารมณ์ จากนั้นเขาก็หันไปมองคังแทซึ่งกำลังนอนยิ้ม ซังแทจึงพูดออกมาว่า เพิ่งเห็นคังแทมีความสุขเป็นครั้งแรก


ประธานอีไปหามุนยอง ขณะที่เธอกำลังเขียนงานเรื่องใหม่ เธอจึงให้เขาดูรูปรถบ้านและบอกว่ากำลังคิดเนื้อเรื่อง โดยที่ยังไม่ได้ตั้งชื่อและยังไม่รู้ว่าจะสื่อสารถึงอะไร และจะให้ซังแทมาเป็นคนวาดภาพประกอบ เมื่อประธานอีบอกเรื่องพ่อของเธอ มุนยองไม่สนใจแต่บอกว่าพ่อของเธอตายไปแล้ว เหลือเพียงแค่เปลือกนอกเท่านั้น เมื่อประธานอีกลับไปแล้ว มุนยองหยิบภาพถ่ายครอบครัวขึ้นมาดู ซึ่งในภาพนั้นมีเพียงเธอและพ่อ ส่วนภาพของแม่ถูกฉีกหายไป

ซังแทนั่งมองกล่องเก็บเงินและโทรหาคังแท ทั้งๆที่เพิ่งทะเลาะกัน คังแทจึงแปลกใจที่พี่ถามว่าเขากินข้าวหรือยัง หิวหรือเปล่า จากนั้นพี่ซังแทก็นัดคังแทไปกินข้าวที่ร้านตอนหกโมงเย็น เมื่อมุนยองรู้ เธอจึงตามไปและนั่งอีกโต๊ะหนึ่ง ซังแทเอาใจน้องด้วยการหั่นอาหารให้ เมื่อเห็นน้องกินหมดแล้ว ก็ตักชิ้นสุดท้ายของตัวเองให้น้องกิน เมื่อนำเงินในกล่องออกมาชำระค่าอาหารแล้ว เขายังแบ่งส่วนหนึ่งให้น้องและบอกว่าเป็นค่าขนม ค่อยๆ ใช้อย่างประหยัดและหากไม่พอก็ให้บอกพี่ คังแทยิ้มรับทั้งน้ำตาคลอเบ้า เมื่อพี่ซังแทเดินผ่านโต๊ะที่มุนยองนั่ง เธอจึงยื่นบิลและบอกให้เขาเลี้ยงเธอด้วย แต่พี่ซังแทไม่สนใจ คังแทจึงเป็นคนจ่ายให้ มุนยองวิ่งตามพี่ซังแทออกไป และจับแขนเขาเพื่อขอค่าขนมบ้างเพราะเธอเป็นเด็กกำพร้า ไม่มีครอบครัวที่จะกินข้าวด้วย พี่ซังแทสะบัดแขนของเธออกและชวนคังแทกลับบ้าน พี่ซังแทหยุดเดินทันทีเมื่อได้ยินมุนยองตะโกนว่าเธอต้องการมีพี่ชายแบบเขาเช่นกัน พี่ซังแทจึงหันกลับมาและเรียกมุนคังแทและโกมุนยองให้กลับบ้านพร้อมกัน ทั้งสองคนจึงรีบวิ่งมาเกาะแขนพี่ซังแทและเดินไปพร้อมๆ กัน

จากนั้นคังแทและพี่ซังแทก็ย้ายไปอยู่กับมุนยองที่ปราสาทตามเดิม ในคืนนั้นผู้หญิงผมบ๊อบในชุดสีดำได้หยิบเข็มกลัดรูปผีเสื้อจากโต๊ะเครื่องแป้งในห้องหนึ่งในปราสาท และเดินถือไปตามห้องต่างๆในขณะที่ทุกคนกำลังหลับ และไปหยุดอยู่ข้างเตียงคังแท